Evet Aynen Böyle
Yalnızlık insanı aptallaştırıyor. Gerçekten yalnızlığı kavrayınca anlıyorsunuz bunu. Umursamaz olmakla karışan bir kavrayamama hali.
İnsanların ne dediğini anlayamıyorsunuz mesela. Ne yaptığını da anlayamıyorsunuz.
Bir şok haliyle karışık ne yemek istediğinizi, nereye gitmeniz gerektiğini falan unutuyorsunuz.
Yaşadınız mı bu hissi hiç?
Ben ara ara yaşıyordum ancak geç anlamlandırdım.
Yani çıksam sokağa çırılçıplak koşsam bir şey hissetmem gibi oluyor.
Bazısı bu hisse kapılmamak için televizyon açıyor. Ses olsun diye. O ses üzerinden dünyayla bağını kuruyor aslında. Böylece aptallaşmasının önüne geçiyor ve o sesin ait olduğu dünyada bir parça oluyor insan.
Mesela bir dizi izlerken dizinin yarattığı evrende bir karaktermiş gibi hissetmek de bahsettiğim şeyin bir örneği.
Bir tür aptallaşma aslında o da. İnsan ne yiyip içeceğine ne yapacağına dizideki süreçlere göre karar veriyor.
E dizi bitince veya dizi izleyecek mecali kalmayınca da bambaşka bir şok yaşıyor.
Sonuç
Klişe ama söylemenin bana bir zararı yok “bizi yalnızlığımızdan yakalıyorlar”. Aynen böyle evet. Ne dediğimi anladın değil mi? Şimdi biz otursak örgütlensek falan böyle olmaz. Birbirimize hesap versek, ciddiyim bak, birbirimize günlük yaptıklarımızın hesabını versek ki bunu da bir amaç için yapsak böyle olmaz.
Yalnız olmayız işte o zaman.
